Wereldkampioen rolstoelhockey, een baan bij het Ministerie van VWS en fractievoorzitter van GroenLinks Nijmegen. Daar ging wel iets aan vooraf.

Uitdaging
Als kind wilde ik acteur worden. En later andere kinderen helpen die, net als ik, opgroeiden in een lastige thuissituatie. Het liep anders. Vanaf mijn 5e bleek dat ik een progressieve spierziekte had. Op mijn 12e kon ik amper meer lopen. Op mijn 17e kwam ik definitief in een rolstoel en woonde op een internaat voor gehandicapten.

Van kleins af aan heb ik leren overleven. Eerst thuis en later in een goedbedoeld, maar beklemmend zorgsysteem. In een ontoegankelijke samenleving. En nog steeds zie ik dat mensen met een psychische, financiële, fysieke of verstandelijke uitdaging moeten knokken om gelijkwaardig mee te kunnen doen.

Keuzes
Ik weet uit eigen ervaring dat het anders kan. We kunnen kiezen: willen we mensen uitsluiten of een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig kan zijn? Ik ga voor het laatste. Het is die drive waardoor ik in 2010, letterlijk, de politiek in rolde.

Inclusieve samenleving
Een echte inclusieve samenleving vraagt anders kijken, denken en doen. De focus verleggen van ‘het probleem’ naar mogelijkheden, kracht en talenten. Beter gebruik maken van de expertise van mensen om wie het gaat. Toegankelijkheid als de norm zodat iedereen gelijke kansen heeft.

Ik werk voor ‘Onbeperkt Meedoen!‘ van het Ministerie van VWS én ik ben in dienst bij Ieder(in), het grootste netwerk in Nederland van mensen met een beperking.

Hiervoor werkte ik als dagvoorzitter en inspiratie spreker. Dit deed ik naast mijn werkzaamheden als gemeenteraadslid.

Om te ontspannen ben ik regelmatig in de natuur te vinden, op pad met de fotocamera. En natuurlijk in de sporthal voor een stevig potje rolstoelhockey.